سوره

اگر امام حسین (علیه السلام) بجای حضرت علی(علیه السلام) میبود، همان سکوت بیست و چند ساله را میکرد. اگر بجای امام حسن میبود همان جام زهر آتش بس را مینوشید. حتی اگر بجای حضرت زین العابدین میبود همان سلوک را پیش میگرفت.

اصولاً ما اهل تشیع معتقدیم که ائمه معصومین(علیهم السلام) در هر زمان عمل احسن را انجام میدهند. شاید از نظر علمای علم زبان احسن ترین کلمه غلطی باشد ولی میتوان گفت در عمل این اولیاء الله احسن ترین عمل را انجام میدهد.. پس فرقی میان امامن مان نیست و همگی یک هدف داشتند آنهم احیای اسلام ناب محمدی بود، زنده کردن اسلام انقلابی.

حال یکی با پرورش شاگرد و دانشگاه، دیگری با مناظره و دیگری با تبلیغ و زندان رفتن و یکی هم با جهاد و شهاد.

باید باور کنیم شهادت مدلی از مرگ یا عروج از این دنیا به دنیای دیگر نیست. بلکه شهادت مدلی از زندگیست که لاجرم به مدلی از عروج می انجامد. مدلی از زندگی که بخاطر خلوص نیت و حسن عمل به گونه ای خاصی از عروج میرسد.

از همین رو امامنمان همگی با شهادت عروج کردند؛ زیرا همگی یک هدف داشتند و روش های مختلف. پس شهادت هدف نیست "مسیر" است. مسیر یا وسیله ای برای رسیدن به هدف نهایی یا "قرب الی الله".

پس در عزارداری هایمان شهادت گونه زیستن را بیاموزیم نه شهادت گونه رفتن را؛ که "بهشت را به بها دهند نه به بهانه".

امام خمینی(ره) میفرمود: "ما عاجز از شکر او نعمتهای بی منتهای او... . پس چه بهتر از خدمت به بندگان او غفلت نکنیم، که خدمت به به آنان(خلق) خدمت به حق است."

حال کدامین خدمت حسین ین علی بن ابی طالب(علیه السلام) اورا لایق این عروج میکند که "سید الشهداء" نامندش.

چه خدمتی بالاتر از اصلاح امت رسول الله و احیای سنت جدش؟

وقتی خلق خدا به ولی خدا روی می آورند، آن ولی الله باید قیام کند برای خدا و برای اصلاح خلق خدا. و حتی اگر قرار باشد در آن مسیر کشته نه بلکه شهید شود.

مولانا امام حسین آنگاه از گردش به دور خانه خدا خارج شد که همه به سمت آن خانه میرفتند. حین خط سرخی را میدید که باید طی میکرد.

بدانید که امام حسین میدانست شهادت در پیش است و میدانست هجر در پیش است. ولی برای شهادت قیام نکرد، امام حسین(علیه السلام) هجر کرد به بهانه اصلاح امور کوفه. اصلاح کوفه به بهانه تشکیل حکومت اسلامی هدفی بود برای نشان دادن تفاوت اسلام علوی و اسلام اموی. که اگر این قیاس شکل نمیگرفت تمامی ما امویانی بیش نبودیم.

در قیام امام حسین برای اولین بار در تاریخ اسلام شاهد خروج یکی از اهل بیت از حکومت هستیم.  اما چرا حسین بن علی بن ابی طالب بر خلاف گذشتگانش بر علیه حکومت زمان خویش قیام میکند.

حضرت علی بنابر مصالحی برخلاف حکومت خلافای وقت خروج نکرد. بعد از خیانت سقیفه وقتی حضرت علی نتوانست بیعت اصحاب رسول الله را بگیرد مدتی سکوت کرد. سکوتی معنا دار یا حتی تلاش برای اصلاح حکومت از درون و انجام رفتارهایی که نشان از نارضایتی حضرت علی داشت روشهای متفاوت حضرت بود. اما خروج نکرد از حکومت.

امام حسن نیز پس از خیانت اصحابش و برقراری آتش بسی مصلحتی با معاویه باز به تقیه روی آورد.

اما در زمان امام حسین(ع) زمینه بگونه ای عوض شد که دیگر نه ظاهر بلکه حیات اساسی اسلام به خطر افتاده بود. اساس اسلام در حال تحریف بود.

آرام آرام افرادی تازه مسلمان به جمع مسلمین افزوده میشدند و این گروه هیچ برداشتی از اسلام نداشتند جز آنچه که معاویه، یزید یا کارگزران دینی و حکومتیشان برای مردم تشریع میکردند. حتی اصحاب و مسلمین سابقه دار نیز اسیر روزمرگی مرگ باری شده بودند و همه برداشت ها از دین به همان چیزی خلاصه میشد که خطبای اموی تشریح میکردند.

اسلام در معرض خطر انحرافی عظیم بود که از دین جز نامی؛ نشانی باقی نمیماند. از همین رو امام حسین خروج کرد از حکومت وقتش. خروج کرد تا جلوی چنین انحرافی را بگیرد و خط سرخی را باقی بگذارد که که از این اثر سرخ بتوان معنای اسلام ناب محمدی را فهمید.

همین عشق سرخ یا عقل سرخست که کاری کرده که پس گذر از فتنه های تاریخ بتوانیم به سمت اسلام ناب حرکت کنیم.

برای همین بود که اسرای عاشورا را خوارج نامیدند. حسین (ع) خوارج بود چون بر علیه ظلم جور حکومت وقتش قیام کرد ولی این قیام راه روسل الله را احیا کرد. این لکهء خون در سال 61هجری واقع شده لاجرم هرکسی را متوجه خط اسلام ناب میکند. خط اسلام مستضعفین خط اسلام مردم پابرهنه خط اسلام ابوذر، عمار، کمیل. اسلامی که رسول الله برای آن مبعوث شده بود و فتنه بنی امیه در حال ضایع کردن این چنین اسلامی بود و قیام حسین بن علی این فتنه را رسوا کرد.

تمام برداشت ها از اسلام در حال تبدیل شدن به اسلام بنی امیه بود. که خون امام حسین ریخته شد و این خون حیاتی داد به اسلام ناب. قیام امام حسین نبود جز برای اصلاح امت جدش.